Hayat bir rüyadır; ama rüyalarımızın içinde, rüyalarımızı bile unutabiliriz.

Herkes bir gün, her şeyi unutur.

Unutmak, hatırlamaktan çok daha zordur.

Bir gün bana, ‘Pablo Neruda’ isminde bir şairin kitabını getir. O’nun adını biliyorum, ama ne yazar, ne de kitap ismini hatırlıyorum.

Hayatımın en korkunç günü, ama başka hiçbir şey hatırlamıyorum.

Zaman geçtikçe, insanlar başkalarının yaşamlarını unutur. Ama insanlar asla kendi yaşamlarını unutmazlar.

İnsanlar birbirlerine sadece ihtiyaçları olduğunda mı hatırlarlar?

İnsanlar ne zaman mutlu olduklarını hatırlamakta zorlanırlar, ama acıları asla unutmazlar.

Beni insan yapan neydi? Artık hatırlamıyorum.

Her şeyiyle anımsıyorum. Ama bir türlü anımsamıyorum işte.

Her şeyi unutamam. Kimse unutamaz.

Yüzümde gülümsemeyi unuttum.

İyi bir insan olmak, zor bir şey değil. İnsanların sadece çoğu zaman unutuyorlar.

Unutmak ne büyük bir lütuftur, değil mi? Bir başkasının hatırlamadığı bir şeyi sen hatırlamak zorunda mısın?

Geçmişten daha derin bir kuyu yoktur, sadece unutmuşuzdur.

Eski günlere dair hatırlamak istediğim bir şey kalmadı.

Beni neden hatırlamıyorsun? Beni tanımıyor musun?

Her şeyi yok ederler, her şeyi. Ama yine de bir şeyi unuturlar.

Benim kafamda bir şeyler var, ama unutuyorum.

İnsanlar ne kadar çabuk unuturlar. Ölümlülerin çabuk unuttuğu şeylere şaşarım ben.