Zaman, doğada kesin bir ölçüdür, insanların yaşamında ise sadece bir kavram.

Birlikteyken zamanda kayboluyoruz, ayrıldığımızda ise yıllar geçiyor gibi oluyor.

Geçmiş, gelecek ve şimdi arasında sıkışıp kalmış bir insan, hiçbir zaman mutlu olamaz.

Sonsuza dek sürecekmiş gibi hissettiğin anlar, aslında en kısa anlardır.

Sonsuza dek sürecekmiş gibi geliyor.

Bir ağaç, bin yıl büyümesi için gereklidir. Bir insanın büyümesi ise bir ömre bedeldir.

Birlikteyken zamanın nasıl geçtiğini fark etmiyoruz.

Bir kişi için geçmiş, bir diğeri için gelecek.

Zaman herkesin içinde bir deli gibi sürüklenirken, ben burada bekliyorum.

Birlikteyken zaman nasıl geçiyor? Hiç bitmeyen bir akşam gibi.

Zaman ne hızlı geçiyor, anlamıyorum. Geçmişteki günleri düşündüğümde sanki dünmüş gibi geliyor.

Bir denizaltıda, ne kadar zaman geçtiğini bilemezsin.

Bazen sonsuzluk bir adımda, bazen bir adım sonsuzluk kadar uzakta olabilir.

Zamanın ne kadar hızlı geçtiğini anlamanın en güzel yolu, sevdiklerimizle bir arada olmaktır.

Zaman, üzerine düşündüğümüzde sonsuzdur. Ancak yaşarken, o anın sonsuza dek süreceğini düşünürüz.

Gözlerimizi açtığımız andan itibaren, her anımız bir yolculuk, her nefes bir adım.

Geçmiş ve gelecek arasında sıkışıp kalan insan, asla şu anın değerini bilemez.

Zaman, en çok yalnız kaldığımız anlarda yavaşlar.

Zamanın nasıl geçtiğini anlamak için birine bakmamalı, aynaya bakmalı.

Hayat bir film şeridi gibidir, bazen ileri, bazen geri sararsın.