Savaşın getirdiği acılar, insanlığın kalbine işler.

İnsanlar her zaman yaralı olacaklar, çünkü insanlar yaralarını iyileştirmeyi bilmiyorlar.

Bunu yapamazsınız! Bu işkence! Bu cinayet!

Gerçek acı, ruhumuzun derinliklerinde yatar.

Gölgelerin arasında kaybolup gitmek, hayattan kopuşun en acı hali.

Sözlerin beni korkutmuyor, yalnızca acıtıyor.

Acı çekmek, Tanrı’ya daha da yakınlaştırır mı insanı?

Bir insanın acısını izlemek, onun acısını yaşamaktan daha kötüdür.

Hayatta en kötü şey, sevdiği kişinin acısını izlemektir.

Aşk, herkesin acı çektiğini görmek ama bir şey yapamamak demek.

Göz görmeyince gönül katlanır mı, işitir gibi olmaz mı?

‘Ayrılık’ denen hastalık insanı nice kırar.

Derd-i dilâra dûş ey âsumânım, / Kim bu işler ğayr-ı cihândandır.

‘Ey nesli mahv olunmuş cihân-ı bâd-ı sabâ!’ diye bağırır sazın tel-i nâle. / Yoh yoh! Saz, neyleyip de sızlar böyle?