Korku, düşüncelerimizin kölesi olmamızı engeller.

Hayatımıza alıştığımız insanları birdenbire kaybetmek çok zordur.

Güçlü bir adam olmak istiyorum. Hissetmek, düşünmek, sevmek. Bir hedefim olsun istiyorum.

Bir gün, bir an gelir, her şeyi terk edip gitmek istersin.

Hayatımda hiçbir şeyi sevmiyorum. Tamam, belki seni seviyorum.

Bir insanın bütün acıları ve sevinçleri kalbinin derinliklerinde saklı. Ve başkaları asla anlayamaz.

Gözyaşlarını içinde tutmaktansa, onları dışa vurmak daha cesurcadır.

Kalbimi dinlediğimde, doğru kararları veririm. Kalbinin sesini duymayı öğren.

Benim de bir kalbim var, onu duymuyor musunuz?

Beni biraz dinle, seni seviyorum.

Sadece yaralarını değil, aynı zamanda yüreğini de iyileştirmek istiyorum.

Beni sevdiğini söylemenin sevimli bir şekilde utanç verici olduğunu hissedebiliyorum.

Neşeli bir şekilde ağlayarak, ağlamak istemediğini söylüyorsun.

Ya senin yalnızca konuşmaya ihtiyacın var, ya da benim de sana ihtiyacım var.

Gözlerimiz kör olurken kalbimiz göremez hale gelir.

Bir kadın ağlarsa, ya çok mutlu ya da çok mutsuzdur.

Bir insanın yüreği kırıldığında, içindeki her şey parçalanır.

Benimle evlenir misin?

İnsanlar, ne kadar saçma sapan şeylere ağlarlar değil mi?

Korku ve dehşetin arasındaki ince çizgiyi görmek zordur.