Bir insanın yalnız olması, onun huzur içinde olduğu anlamına gelmez.

Hayatımın geri kalanını burada geçirmeye hazır değilim.

Bu evde huzur yok!

Gölgeler arasında kaybolan bir ruh, asla huzura erişemez.

Bazen hatırlamak, huzursuzluğun ta kendisidir.

Bütün düşmanlarımın kanı akıyor, ama ruhum huzurlu değil.

Her şeyi kafana takma, canım. Ne olacaksa olur.

İnsan sürekli bir şeylerin eksik olduğunu hissediyor. Bir yelkenli, bir ada, bir kadın…

İnsanlar huzur içinde yaşayamazlar. Her gün bir savaşın içindeler.

Burası bir hapishane. Kimse burada huzurlu değil.

Bir daha asla bu kafeste oturamam. Burada kalırsam, deliririm.

Yaşamak, hatırlamak ve unutmak arasında gidip geliriz. Ve bu ikilem, bizi hep içten içe kemiren bir huzursuzlukla baş başa bırakır.

Gözlerini kapat ve uyu, bu dünya senin için çok büyük.

Hayatta en büyük huzursuzluk, bir şeyleri değiştiremeyen insanların huzursuzluğudur.

Hayatın gerçeği, herkesin biraz huzursuz olmasıdır.

Huzur mu arıyorsunuz? Sanatımda huzur aramayın.

Bir şeyler yapmalıyım, yoksa delireceğim.

Hayatımızı buraya getirdik, bu evde yaşamıyoruz.

Bir kadın için en büyük huzursuzluk, aşık olmaktır.

Bir gün her şeyin sona ereceğini bilmek, insanı huzursuz eder.