Bir zamanlar İstanbul’da bir avuç insan vardı. Şimdi bir şehir var.

Yalnızlık, insanın içinde yaşadığı bir şehir gibidir. Kimi zaman sakin ve güzel, kimi zaman kalabalık ve yorucu.

Benim kahramanlarım, hapishanedeki adamlar değil. Onlar, bu şehirdeki insanlar.

Köyün sessizliği, şehrin gürültüsünden daha derindir.

Bu şehri seven bir insan olduğumu kanıtlamak için elimden geleni yapacağım.

Bu şehirdeki insanlar deli! Aptallar! Deliler! Aptallar! Deliler!

İstanbul’un sesi, ta kendisidir.

Bir şehirdeki sessizlik, en büyük çığlıktır.

Bir şehir, sadece binalardan değil, içinde yaşayan insanlardan da inşa edilir.

Bir şehir, sessizce karanlığa gömülürken, kötülük de yavaş yavaş çoğalır.

Burası cennet değil, burası New York. Buralarda herkes bir şekilde parmaklarınızı ısıracak.

Bir şehri sevmek ve bir şehri terk etmek arasındaki ince çizgiyi kim çizer?