‘Sana ne lazım?’ diye sorarlar. ‘Hiçbir şeye!’ der. Ama en çok sevgiye ihtiyacı vardır.

Göz görmeyince gönül katlanır mı, işitir gibi olmaz mı?

‘Sevgilinin’ ve ‘dostunun’ en doğru tanımı budur işte: Eskidiği zaman da yenisini bulmaktır.

İnsan niçin sevilmek istesin?… Çünkü sevgi, insanın ruhunu aydınlatır.

‘Ben’ kelimesinden kurtul, ‘Sen’ kelimesine ulaş; o zaman gerçek sevgiyi bulursun.

‘Ben ağlamam’ dedim yağmur yağdı. ‘Seni seviyorum’ dedim gözlerin doldu.

“Sevgili” dedi. “Benim sevdama kadir misin?” Dedi: “Eğer sen kadirsiz isen ben kadirlere layık mıyım?”

‘Görmeden sevdiğim nesneler var,’ diyor. ‘Gerçekte onları seninle görmüştüm.’

Gören göz her şeyi görür, ama yürek, sadece sevdiğini!

“Gerçek sevgi kendi varlığından vazgeçmektir. Kendini seven asla geride kalacak değildir.”

‘Gönlümüzdeki sevgilerin büyük bir deniz olduğunu kabul edelim; fakat o denizin sonu yoktur.’

Ey gönül dostu! Bu dünya malı geçicidir. Oysa sevgi sonsuzluğun ta kendisidir.

Dünya’da her şeyin tükenmesi gibi sevginin de tükendiğini unutmuştum. Ama bir gün anladım: Sevgi de bitebilir.

‘Eğer ona bir şey olursa diye düşünmekten korkuyorum.’

Gönlünde sevgiyi taşıyan kişi, her şeyde güzellik görür ve yaratılıştaki mükemmelliği anlar.