Kahrolası hayat, kahrolası dünya!

Her şeyin sonu geldi.

Güneşin battığı yerde, en karanlık geceler yaşanır.

Gökyüzüne baktığında, yıldızlar senin için parlıyorsa, mutlaka bir yerlerde biri senin için ağlıyordur.

Herkesin içinde bir şeyler vardır; bazıları anılarını, bazıları ise hayallerini öldürür.

Bir umut ışığı görüyorum, ama benim için değil.

Hayatımın gerçekten bir anlamı olmadığını hissediyorum.

Hayat çok kısa, insanlar çok kötü.

Hayat ne kadar acımasız, değil mi?

Bir şehir ne zaman susuz kalırsa, o şehirde umut da tükenir.

Hayal kırıklığı, umutların ölümüdür.

Ağlamamak lazım, ağlamamak lazım, ağlamamak lazım…

Bu savaşta ölmekten korkmuyorum, ama Kolberg’in düşmesinden korkuyorum.

Berlin’de savaş bitmedi! Benim savaşım bitmedi!

Bir balerin olamadıysan, zaten hiçbir şey olamazsın.

Benim için bir fark yaratabileceğini düşünmüyorum. Kimse yapamaz.

Ne olur, bu seferki kurbanım olma. Belki bir dahaki sefere…

Zorlaştı hayat, yaşamak için bir neden bulamıyorum.

Yenilgiye uğramış bir insanın gözlerindeki ışıltı, umutsuzluktur.

Tanrı’nın kendi halkına yardım etmeyeceğini gördüm.