Bir insanın ölümüne sebep olmak, insanı bir canavara dönüştürür.

Gerçek adalet, insanın vicdanından gelir.

Cehennemdeki en sıcak yer, kendi vicdanındır.

Kendimizi temize çıkarmamız gerekiyor. Bu, gereklidir.

Ben kendi çocuğumu mu öldüreceğim?

Size bir şey söyleyeyim mi? Savaşlar biter, ama suçlu olanlar hep aynı kalır. Sizlerse mahkemelerde yargılanır, suçunuzun cezasını çekersiniz. Fakat insanlar unutur, savaşları, suçluları, hatta kurbanları bile. Ama bir şey unutulmaz; vicdanınızda taşıdığınız gerçekler, hiçbir zaman sizi terk etmez.

Kimi zaman adaletin yerini vicdan alır.

İnsanın sırtında bükülen sadece kambur değildir. Vicdanı da olabilir.

Gerçek adalet, kendi vicdanımızdır.

Adaleti sağlamak için gücü kullanmak zorunda değilsiniz. Adalet sadece adalettir.

Gerçek adalet, vicdanın derinliklerinde yatar. O vicdanı susturursan, adalet de kaybolur.

Adalet, vicdanın sesidir ve o sesi dinlemek zorundayız.

Kimse doğru yolu göstermiyor, herkes kendi çıkarları peşinde koşuyor. Benim için önemli olan vicdanımın sesini dinlemek.

Gerçek savaş, insanın içindeki kötülükle verdiği savaştır.

Öldürmeyeceksin, öldüreceksin. Böylece öldürmüş olmayacaksın.

Kendi evladını kendi ellerinle öldürür müsün?

Bir insanın kalbini kırmak, birinin ölümüne neden olmaktan daha büyük bir suçtur.

Bir insanın yaşamına son vermek, tüm insanlığa yapılmış bir ihanettir.

Asla unutma, savaşın en büyük kurbanları, savaşmayanlardır.

Savaşta en zor şey, insanın kendi kendisine sormasıdır: gerçekten haklı mıyım?