Yanı başımızda insanlar ölüyor, ama biz burada oturup bekliyoruz.

Gözlerim görmüyor, yüreğim hissetmiyor.

Bir adam, bir kadın, bir çocuk… Kimin umurunda?

Kimin umurunda ki burada bir insan yaşıyor?

İneklerin sessiz çığlıklarını duyabilir misin?

Gerçekten duygularımın olmaması, beni özgür kılar.

Acıya alışmak, insanı duyarsızlaştırır mı?

Kötülük, masumların sessizliği ve duyarsızlığıyla beslenir.

Bazen mutluluk yanı başımızda, sadece göremeyecek kadar kördür gözlerimiz.

Günlük yaşamın içinde yitip gidiyorum, yitip gidiyorum. Hissetmiyorum, hissetmiyorum.

Bir fakir çocuğun ölümü bir rahatsızlık değil mi? Yoksa bir rahmet mi?