Sessizliğin içinde bir şeyler oluyor, ama biz duyamıyoruz.

Gerçekten duygularımın olmaması, beni özgür kılar.

Gözlerim görmüyor, yüreğim hissetmiyor.

Acıya alışmak, insanı duyarsızlaştırır mı?

Bazen mutluluk yanı başımızda, sadece göremeyecek kadar kördür gözlerimiz.

Bir adam, bir kadın, bir çocuk… Kimin umurunda?

İneklerin sessiz çığlıklarını duyabilir misin?

Yanı başımızda insanlar ölüyor, ama biz burada oturup bekliyoruz.

Kimin umurunda ki burada bir insan yaşıyor?

Kötülük, masumların sessizliği ve duyarsızlığıyla beslenir.

Günlük yaşamın içinde yitip gidiyorum, yitip gidiyorum. Hissetmiyorum, hissetmiyorum.

Bir fakir çocuğun ölümü bir rahatsızlık değil mi? Yoksa bir rahmet mi?