Ölülerle yaşayanlar arasında bir köprü var.

Bir erkeğin ne kadar karanlık olduğunu ancak silahı çektiğinde anlarsın.

Burada her adımda tüylerim diken diken oluyor, sanki birinin bizi izlediğini hissediyorum.

Burası karanlık ve ürkütücü, bir şeyler ters gidiyor.

Ölüm sessizce gelir ve bir daha geri dönmez.

İnsanların içindeki karanlık tarafı görmeye başladığımda, gerçek yüzlerini göstermeye başlarlar.

Sorun şu ki, şu anda bir suç işliyor olmamız gerekiyor!

Birini öldürmeyi öğrenmek için ona niyetle bakmam yeterli.

İnsanların gerçek yüzleri, onları korku ve tehlike anında ortaya çıkar.

Siz Amerikalılar, dünyaya umut ve korku arasında mekik dokuyorsunuz.

Ölümün sesi, bıçağın sesidir!

Korku her şeyi mahveder, insanı da mahveder.

Korku nedir? Hissettikleriniz mi, yoksa hissettiklerinizin arasında kaybolduğunuz karanlık mı?

Karın altındaki kötü ruhları kim görebilir ki?

Dışarıdan bakıldığında her şeyin normal olduğu bir anda, en büyük tehlike gizlenir.

Kötülük her zaman beklenmedik bir yerden gelir.

Burası bir savaş kamplığı, burada herkes düşmandır.

Ölümcül bir oyun oynamak üzeresin, değil mi?

Küçük bir şey için büyük bir tehlike.

Kimse sıkılmaz, çünkü kimse bir şey bilmiyor.