İnsanlar birbirlerine ne kadar iğrenç olabilir!

Kendi içimizdeki ‘diğer ben’e karşı çıkmak zordur.

Asıl önemli olan, insanın içindeki çekişmelerdir.

Herkesin içinde bir canavar var, bazıları uyandırmak için biraz daha fazla baskı gerektirir.

İşte bu yüzden korkarım. Çünkü içimizde bir şeyler var; içimizde yatan bir şeyler var.

Gülümsüyorum ama içim kan ağlıyor.

Bir insanın içindeki karanlık, dışarıdan görünen ışıltıyı gölgeleyebilir.

Küçükken çok utangaçtım. Şimdi değiştim mi? Hayır. Sadece içimdeki kıyametin sesini bastırabiliyorum. O da beni gittikçe daha çok öldürüyor.

Ne yapmalı insan, ne yapmalı? Her şeyi düşündüm ama bir türlü bulamadım. Bir türlü uymuyor işte.

İnsanın içindeki canavarı beslemek istiyorum.

Düşüncelerimle savaşan bir kalbim var.

İçimdeki ateşi söndürmeye çalıştıkça, dumanlarım daha da yükseliyor.

Her insanın içinde bir melek ve bir şeytan yatar. Hangisi galip gelirse, o insan o olur.

Hepimizin içinde bir canavar vardır, sorun onu kontrol etmekte.

İçimde biri var, biri var. Onu sakladım, sakladım. Ya beni öldürür ya da ben onu öldürürüm.

Beni baştan çıkarıyorsun, kocamın kardeşisin!

Ağlamak istemiyorum. Ama içimdeki acıyı nasıl dindireceğimi de bilmiyorum.

Ruhumun derinliklerinde bir çığlık duyuyorum.

Seninle aynı yatakta yatan bir kadına, onun kocasını öldürme teklif edilmez, anladın mı?

Bir insanın yüzündeki gülümseme, o insanın içindeki fırtınanın en sessiz çığlığıdır.