Cehennem’den gelen bir mektup, onu bile özleyeceğim.

Güneşin batışını sevdim, her akşamı yitirirken.

Güneşin altında kimse mutlu değil.

Karanlık gece, insanın yalnızlığını daha çok hissettirir.

Karanlık bir gecede yıldızsız bir gökyüzü gibisin.

Ne zaman seni düşünsem, aklıma bahar gelir.

Hüzün, gecenin karanlığında saklıdır.

Geçmiş, sevgi ve ölüm arasında bir yerde.

Yağmur yağsaydı, bütün insanlar ağlasaydı, belki de dünya daha iyi bir yer olurdu.

Hayatımın kıyısında bir yerlerde çürümeye terk ettiğimiz bir anı gibi, birlikteyiz işte.

Gölgelerin içinde yüzen bir ruh gibi hissediyorum kendimi.

Bu dünya bana çok kötü görünüyor.

Sonsuz bir kışın içinde karlar arasında yitip gitmek, tıpkı bir kar tanesi gibi…

Dışarıda yağmur yağıyor, içimde de.

Bir gün beni hatırladığında, yağmurun altında bir yere oturup ağla.

Gelmiş geçmiş en güzel anlar. İşte elimizdeki tek şey bu.

Bilmiyorum, belki de kimse gerçekten mutlu olmamalı.

İnsanlar mutsuzsa, mutsuz olmaları gerekir. Mutsuz olmalılar.

Her aşk biraz yalnızlıkla başlar.

Gökyüzünde yıldızlar parlıyor, seni hatırlıyorum.