Bize verilen düşünceleri sorgulamadığımızda, kendi hüznümüze kilitleniriz.

Hayatın anlamını sorgulamak, insan olmanın bir gereğidir.

Bazı insanlar çocuk sahibi olmayı hak etmiyor.

Neden yaşadığımızı sorgulamak, yaşamın en büyük lüksüdür.

Burada kimse dinlemiyor. Burada kimse bir şey yapmıyor. Burada kimse umursamıyor.

Başka türlü bir yaşam mümkün mü? O zaman niye hep aynı saçmalıklar yaşanıyor?