Hayatımızı mahvettin, hayatımızı mahvettin!

Beni suçlayın ama beni unutmayın.

İnsanlar acı çektiğinde, hep birbirlerini suçlarlar. Asıl suçlu, doğanın ta kendisidir.

İnsanlar, kendi günahlarını başkalarının üzerine yüklemeyi sever.

Benim adımın önünde bir ‘suçlu’ yazıyor diye mi ben suçlu oldum, suçlu mu oldum?

Beni suçlamak istiyorsun. Ve ben kabul ediyorum. Ama beni sevmek istiyorsun ve ben buna inanmıyorum.

Gözünü kırpmadan yalan söylersin!

Ben seni öldürmedim ki, seni öldürmedim!

Herkesin birbirini suçlama zamanı, ama işin aslında öyle olmadığını biliyoruz.

Bütün suç senin!

Benimle ilgilenmek yerine, o yaralı askeri düşmanın yanında bırakıp gittin. Bu senin insanlığın mı?

İhanet ettin, hain oldun!

Birini suçlamak, iki kişiye zarar verir: suçlanan ve suçlayan.

Hiç kimse beni suçlamasın, benim günahım insan olmaktı.

Birini suçlamak kolaydır, ama gerçeği öğrenmek zordur.

Beni bu hale getiren sensin! Bu acıları çekmemi sağlayan sensin!

Sana iyi gelemedik mi hiç?

Sustukça suçlu ilan edilirsin.