Bir gün, sen de bir başkası için sadece bir hikaye olacaksın.

Zamanla insan yaşamı, bir rüya gibi solup gitmez mi?

Zamanla kapanırsa kapanır, açılmazsa da açılmaz. Hayat böyle bir şey işte, ne yapabilirsin?

Bir gün, her şey geçecek. Ama biz, geçmeyeceğiz.

Bir insanın hayatı, bir trenin vagonları gibidir. Kimi vagonlarla uzun süre seyahat eder, kimi vagonlara sadece kısa bir göz atar.

Hayat bir kum saati gibidir, yukarıdan aşağıya akar ve hep aynıdır.

Gölgelerin bile zamanı vardır. Her sabah olurken uzar, akşam olunca kısalır.

Zamanın kumları, ellerimden süzülüp giderken bile, kalbimdeki izlerini bırakıyor.

Sadece bir şeyden korkuyorum: zamanın nasıl geçtiğini fark etmemek.

Zaman, uçup giden bir kum tanesidir. Ömrümüz boyunca denizin kenarındaki kumdan kaleleri bekleriz, ama sonunda dalga her şeyi silip süpürür.

Hayat, bir çiçeğe benzer. Güneş altında açar ve gözyaşları altında solup gider.

Zamanı durduramazsın Monte, işte bu yüzden ömrünün sonunda yalnız kalırsın.

Herkes için bir zaman vardır. Bizim zamanımız artık geçti.

Zamanın kumları, unutulmuş hayallerin üstüne döküldü.

Güzel günler her zaman dündü. Bugünlerde nasıl geçiyor, bilemiyorum.