Yağmur, ağlayan gökyüzüdür.

Gökyüzüne bakmak, özgürlüğü hissetmektir.

İnsanlar doğada dengeyi bozdu. Şimdi doğa, insanlara savaş açtı.

Bir kentin ayakları dibindeki zehirli bir göldeki suyun sıcaklığı kadar rahatım.

Eğitim sadece kitaplardan ibaret değildir. Doğa da bir sınıftır, yaşam da bir öğretmendir.

Güneşin doğuşunda her sabah, umut yeniden doğar.

Bir avuç toprak, bir avuç su, bir avuç hava, bir avuç ateş. İşte insanın özü budur.

Gökyüzüne bakıyorum, bulutlar hızla geçiyor. Hepsi aynı yöne gidiyor.

Bir ağacın dalları ne kadar yükseğe uzanırsa, kökleri de o kadar derinlere iner.

Dünya ne kadar güzel, değil mi?

Bazı insanlar kuşlar gibi uçarken, bazıları yerde sürünüyor. Ama asıl önemli olan, hangisinin özgür olduğu değil, hangisinin kendi doğasında yaşadığıdır.

Bak, nasıl ağaçlar var. Dallarını bana doğru uzatıyorlar. Rüzgarı duyuyorlar. Sana da sesleniyor. Dinle.

Rüzgarın sesini dinle, nereye gideceğini duyabilirsin. Çünkü ruhu rüzgar taşır. Ruhunu dinle.

Gökyüzündeki bulutların hareketlerine bak. Onlar da hayat gibi sürekli değişir.

Kuşlar bile savaşırken, insanlar neden barış içinde yaşayamıyor?

Güller açar, güller solar. Hiçbir şey sonsuz değil.

İnsanlar bir gün kendi sularına geri dönerler.

Yaşamak güzeldir, Manon. Ama yaşamak için suya ihtiyacın vardır.

En iyi koruyucumuz, başımızın üzerindeki gökyüzüdür.

Burası gerçekten güzel bir yer.