Gözlerimdeki yaşları kimse görmüyor.

Yağmur başladı.

İmparatorluğumun kırıntılarında tek başıma kaldım.

Herkesin bir hikayesi var, benimki de burada bitti.

Hayatımın sonuna kadar bu köprüyü hatırlayacağım.

Savaşta kimse kazanmaz, sadece kaybedenler olur.

Yalnızım. Çünkü ben buraya yalnız gelmiştim.

Ölülerin gözleri, yaşayanlara hüzünle bakar.

Bir şeylerin son bulduğunu hissettiğin an, o sonsuz bir anlık bir sessizliğe bürünür. Bu sessizlik, sonsuza kadar sürmeyecekmiş gibi gelir, ama aslında sonsuzdur.

Bir insanın kalbini kırmak, bir kar tanesini eritmek gibidir. Asla geri alamazsınız.

Hayatım boyunca hiçbir şeyin tadını çıkaramadım.

Bir şeyi yapmak isteyip de yapmamak, insanın en mutsuz eden durumudur.

Savaşta kimse mutlu değildir.

Geçmişe takılı kalmak, geleceği kaçırmanın en kesin yoludur.

Her şeyin bir zamanı var, dünyada en büyük hüzün sonsuza dek sürecekmiş gibi gelir insana.

Gözyaşlarımız denizin tuzunu artırır mı?

Gözyaşları, ruhun yağmurudur ve bazen en kuru toprağı sulayan şeydir.

Gözlerimdeki yaşları silemezsin. O gözyaşları senin kaderindir.

Gölgeler arasında kaybolmuş bir ruh gibi hissediyorum.

Gözyaşları bir ağaç gibi büyür, zamanla kurur ve düşer.