‘Ben’ demenin bir anlamı yoksa, ‘sen’ demenin de bir anlamı olmadığı kesindir.

İnsanın hayatta yapabileceği en büyük hata, insan olduğunu unutmasıdır.

Her an ölüm gelip çatmak üzere olup da insanın işine engel olur mu sandın? Ne vakit geleceğini kimse bilmez.

‘İyi ve kötü’ dediler. ‘Allah’tandır.’ dedim. Dediler ki: ‘O zaman Allah iyiliği niçin yapmaz?’ Cevaben: ‘Kötülüğü de niçin yaratır?’

Bir yanıyla âlemde birer nokta, bir yanıyla halk içinde herkes… Kendi noktasının kendi haricinde olan şeyleri hiç görmemek.

‘Sana ne lazım?’ diye sorarlar. ‘Hiçbir şeye!’ der. Ama en çok sevgiye ihtiyacı vardır.

‘Ben’ dedi ve anladığı kadarıyla ‘varlık’ olarak kendisine dair her şeyi reddetti.

Bir millet, geçmişini bilmeyerek köklerinden yoksun bir ağaç gibi olur.

‘İnsanın gönlünde ne varsa, aynası da öyledir.’ dedi ve susup gülümsedi.

‘Hayat, bir rüya gibidir.’ diyordu ve ekledi: ‘Göründüğü kadar gerçek değil.’

Zaman, insanların en büyük düşmanıdır. Bunu kimse inkar edemez.

“Ben” dediğin, senin zannınla ne kadar “ben” olabilir ki? Asıl olan Allah’ındır.

Gece gündüz gibi birbirine uygundur; geceyi sevenin sabahı sevmesi şarttır.

Yalan ve iftira, insanı yalancının esiri yapar. Gerçeği söylemek insanı hür kılar.

“Gönül hoştur ama zahmetlidir.” diye meyan etmiştir. Gönül işte böyle bir şeydir yani… Yalnızca sevinç değil mi?

Dünya malı ne kadar verilse bitmez, insanın kendisi için olan şey de ne zaman olsa az gelir.

Bir kimsenin huyu, ancak onun sözleri ve davranışlarıyla anlaşılır.

‘Dilini tutarsan, düşmanlarına dost olursun.’

İnsanlar ikiye ayrılırlar: akıllı olanlar ve Allah’ın lütfuna erenler. Akıl, emir vermez ama din adamları öğüt verir.

‘Ölüm nedir?’ diye sordular. O da dedi ki; ‘Cevap vereceğim ama siz anlamayacaksınız.’