Karanlıkta bir mum gibi, gecenin kuytusunda bir yıldız gibi parlarım.

‘Gönlümüzü sevinçle dolduran güzellikler bizimdir.’, diye düşündü ressam.

‘Benim adım hayat; ben değişmem,’ dedi. ‘Her zaman aynıyım.’

Bir çocuk olmalı insan, ve bir çocuğa bırakmalı her şeyi.

“Bir karanlıkta açan çiçeğin
Ruhuna selam olsun!”

“Uyumayın, uyumak yasaktır”, dedi
Ve mezarından kalktı.

Gözlerimle bir ölüyü gördüm
Kor gibi yanıp sönerken

‘Ben’ dedim. ‘Sen’ dedin. İşte bütün mesele buydu.

‘Kendi saatinde’ diye bir şey yoktur, her an kendi saatidir.

Bir anne bir çocuk doğurduğunda, tanrıya katılır.

“Kendine ihanet etme en azından!” diye bağırdım. / O da sustu.

“Hiçbir şey olmamış gibi”, dedi. / “Nasıl olsa hiçbir şey oldu.”

Güzel olan, yolun kendisidir; / Bitimsiz ve neşeli bir yoldur.

“Unutma:” dedim “Sevmek de bir sanattır.”

“Ben” dediğin ne ki? Bir hayal, bir masaldan ibaret.

Yalnızlık, kendi kendisiyle konuşmaktır.

Ölülerin sırlarına vakıfız biz. Biz âşıklarız ölmeyenlerden, korkusuz ve açıkça biliriz her şeyi.

Ağlayan bir çocuk gördüm, gülümsedim.

Kendini arayanların en çok kaybolduğu yer: Kendileri.

‘Her şeyi kaybettim!’ dedi. ‘Hayır,’ diye düşündü: ‘Hiçbir şey kazanamadım.’