Diyelim ki… Diyelim ki bir yerde bir çıkış var. İyi mi, kötü mü? Kim bilebilir?

Her ay aşağı inerim, her ay yukarı çıkarım. Sadece bir kez başkası için inip çıkmak istedim, ama başaramadım.

Hayat ne kadar acımasız değil mi?

Seninle konuşmak bile hayal değil.

Hayatta her şey olabilir, umutsuz olmamalıyız.

Hayatımı, yaşamaya değer bir şey bulana kadar heba ettim.

Her şeyin sonunda koca bir hiç kalacak.

İyi insan yok, iyi insan yok!

Güneş her sabah doğar, ama bir sabah doğmayabilir.

Yaşamak ne kadar kötü bir şey.

Bu savaşın sonu yok. Hepimiz öleceğiz.

Neden beni yalnız bıraktın? Bana kimse yardım etmedi. Kimse!

Hayat, umut ettiğimiz kadar güzel değil. Ama yine de yaşamaya değer.

Mutluluğun kapısını çalmayın. İçeriye sadece acı ve pişmanlık dolu odalar açılır.

Bütün umutlarımı kaybettim, artık hiçbir şey umurumda değil.

Hadi be! Yavşaklık yapmayın, efendiler. Bu işin sonu yok.

Gözyaşlarının acısı, içten içe büyüyen umutlardan daha hafif kalır.

Savaş, hayalleri ve umutları paramparça eder.

Umutsuzluk, insanı en çok yoran duygudur.

Sırtında güneş var, ama yüreğinde kar.