Güneşin batışını izlemek, huzurun tarifidir.

Bir çiçeği koparırken, onunla bir dünya yok olur.

Deniz derin bir sır, içinde sonsuz sükunet barındırır.

Burası cennetten başka bir şey değil.

Deniz bize sadece hayatta kalmayı öğretmez, aynı zamanda nasıl ölüneceğimizi de gösterir.

Dünya bize ait değil, dünyayı korumak zorundayız.

Hiçbir şey yok, hiçbir şey. İnsanlar öldürüyor, hayvanlar öldürüyor, bitkiler öldürüyor.

Güneşin batışında gördüğümüz ışık, aslında bir veda değil mi?

Gökyüzü her zaman aynıdır, fakat bulutlar değişir.

Gökyüzüne bak. İşte yıldızlar.

Bir kelebeğin kanat çırpışı, bir fırtınaya sebep olabilir.

Bir insanın ölümü, diğer insanlara doğanın onlara sunduğu nimetleri tattırır.

Gökyüzü, toprak, ağaçlar… Her şey insanlar için yaratılmış.

Güneşin doğuşunda doğanın uyanışını seyrederken, insanın yüreğindeki uyanışı seyreden insan, bir daha asla uyuyamaz.

Yağmur yağar, toprak kokar, insan yaşar. İşte bu kadar basit.

Gökyüzüne bak, her bulutun bir gümüş lini vardır.

Bir bitki bile biraz sevgi ister.

Güneşin doğuşunda bir umut arıyorum, ama bulamıyorum.

Gökyüzünde bulutlar geçer, ama bir bulut bile yeter insanın ruhuna dokunmaya.

Gökyüzüne bakmak, umudu yeniden yeşertir.