İnsanlar, büyüklerinin işlediği kötülükleri hafife alıp küçümserken, kendi yaptıkları iyilikleri de büyütmektedir.

‘Bir zaman gelir ki insanlar birbirlerine sataştıklarında kendilerini kaybeder ve huzursuz olurlar.’

‘Herkesin kaderi başkadır.’ Bu söz doğrudur. Kimisi yükseğe çıkar, kimisinin derecesi aşağıdadır.

Hepinizin işi gücü, irfanı ilmi budur; bu dünyada övünmekle iftihar etmeye lüzum yoktur.

‘İnsanın en büyük düşmanı insanın kendisidir.’ demiştir Mevlânâ-i Celaleddin Rûmî Hazretleri.

Rezil olmuş halk, daima çürükten yanadır; sıhhatliyi tanımazlar.

Bir gönülde iki sevgili oturmaz. Çünkü biri diğerini kovar.

‘Ben’ demek; hem dünyada olup bitenlere hakimiyetimi ilan etmektir, hem de ahirette hesabımı verme kabiliyetimi ifade eder.

İnsan evvelâ kendini gözden geçirmelidir ki, sonra başkasını kusurlu bulsun.

Dünya bir pazardır, insanlar ise birbirlerine türlü ticaret yapmak için gelmişlerdir.

“Gönül” dediler mi herkes susardı; çünkü gönül ile ilgili söylenecek en güzel söz sessizlikte saklıydı.

İlim ve irfan sahibi olmayan bir toplumun yaşamında ne ilerleme olur ne de aydınlık. Zira cehaletin zulmü altında ezilirler.

Bir kimse, hakkın sırrına erişip onu anlamadan, o yoldan döner de geriye bakarsa, nurlar kararıp karanlığa gömülür.

“Geçmişte yaşamak safsata; geleceği görmekse imkânsızdır.”

“Zaman” dediğin nedir ki? Senin için ne kadar önemli olabilir ki?

Bir kişi, kendi nefsiyle savaşı kazanmadıkça, düşmanlarını yenebilir mi?

‘Söylediklerimi iyi dinleyin; zira işitince unutursunuz, yazınca hatırlarsınız.’ demekte fayda vardır.

‘Bir gün ben de öleceğim.’ diyerek kendi hallerine bakışınızı hatırınızda tutunuz ki, büyüklük taslamayasınız.

Dünya malına ve makamına aldanıp ona göre hareket etmeyiniz. Zira, dünyadan geriye sadece amel kalır.

‘Kader’ dedikleri şey, meğer insanın kendi elinden olan şeymiş.