‘Kader’ dedikleri şey, meğer insanın kendi elinden olan şeymiş.

Göz görmeyince gönül katlanır mı, işitir gibi olmaz mı?

‘Hiç kimseye güvenme!’ diye kural koymuştu. ‘Herkesin ayağına taş değer.’

‘Sevgilinin’ ve ‘dostunun’ en doğru tanımı budur işte: Eskidiği zaman da yenisini bulmaktır.

İnsanlar, birbirlerine ne kadar yaklaşırlarsa, o denli soğurlar.

Görmemek safiyet demektir; gördüğünüz halde inanmamak gafilliktir.

‘Meğer çocukluk her şeydir.’, demişti. ‘Gerisi zaman ve boş sözler.’

İnsan niçin sevilmek istesin?… Çünkü sevgi, insanın ruhunu aydınlatır.

‘Gönlüme düştün bir kere.’ dedim. ‘Çıkamazsın artık oradan.’

‘Ayrılık’ denen hastalık insanı nice kırar.

Bir sevdaya tutulmuşsun, yandığın yerden başka söyleyecek lafın yok.

Bir gün herkes kendi içine bakacak ve gerçeği görecek. O zaman ne yapacağız?

Gördüğümüz her şey hayal ürünü olabilir mi?

İnsanın doğruyu görmesi, onu kabul etmesi için yeterli midir? Belki de dünya güzeli olan kötüdür!

“Bir adamın ne kadar zengin olduğunu söylemek için elbisesine değil, başının altındaki yastığa bakılmalıdır.”

“Ben” dedi karısına, “onlara ulaşırsam asla dönmemeye yemin ettim.”

Hiç kimsenin düşündüğünü yapmaması, hiçbir şeyi değiştirmez.

‘Dünyada en büyük nimet, sağlıktır.’ demiş atalarımız.

Nice zenginler, nice sultanlar geçip gitmiş ama yadigâr bırakmamışlar.

Her şeyden önce insanın kendi içini keşfetmesi gerekir.