‘Geceleyin yıldızlar görünmez ise, denizde dalgalar nasıl bilinecek?’ diyerek şafak vaktinde gemideki adamlara fenerle yol gösterirdim.

‘Ölüm her an gelir’ deyü milletlerin halk arasında söyledikleri bir laftır. Gerçektir; ama görmek lazım.

Bir kimse dilini tutmazsa, başı belâdan kurtulmaz.

‘Bilginin sonu yoktur.’, ‘Doğru söylemişsiniz!’, dediler.

‘Şu dünyada seyahat etmek insanoğlunun doğasına uygun bir iştir.’ dedi. ‘Çünkü insan hep ilerler, geriye dönmez.’

Bir şehri gözümle görmediğim zaman, onun hakkında bilgi sahibi olmağa çalışmam.

“Ey müminler! Allah’a itaat edin, Peygamber’e itaat edin ve emir sahiplerine de itaat edin.” (Nisa Suresi – 59)

“Neml olur kişi, aklı selim sahibi olursa; gönlü güzelse her şeyi yerinde yapar.”

Yâni vuslat, gurbetten yılana dönüşmektir.

Gör ki ne menzil almış, ne de dostluk kurmuşum ben. Hiçbir yere aidiyetim yok.

‘Seyahat insanı akıllı yapar,’ diyorlar. Doğru söylüyorlar. Fakat seyahatin şartlarına gelince…

Dünya bir kamburun sırtındaki deve misali dönüp durmakta, kim bilir nereye varacağını!

Şunu unutma ki, mürşid-i kamil olan Allahü teâlânın iradesine karşı gelmekten sakının!

İlim, vaktinde yapılan bir işin sonucunda meydana çıkan şeydir. Zira ilim sahibi olmayan kimse işini düzeltemez.

İnsanın kendi kendine yabancı olması ne büyük bir garabet, insanın bilmediği kendisidir.

‘Hayır’ kelimesinin hakkını veren bir kimse için ‘evet’ demek yasaktır.

Güzellik ve çirkinlik, herkesin nazarında değişken olduğundan; güzellik zannedilen şey, insanda hayret uyandırmalıdır.

Kendi nefislerinizin kötülüklerini örtmekle meşgul olun ki, başkalarının kusurlarını görmekten vazgeçesiniz.

‘Ben’ dediğinde sen varsın. ‘Sen’ dediğinde ben varım.

‘Ben’ kelimesinden kurtul, ‘Sen’ kelimesine ulaş; o zaman gerçek sevgiyi bulursun.