‘Ben’ dedikleri şey nedir? ‘Sen’ ve ‘O’, işte bu ikisi arasındaki engindir.

Bir yıldan bir yıla bakarsın ki, ne bir çiçek açmış, ne bir yaprak düşmüş.

‘Aklım fikrim sende, veli’âmru’l-aleyh.’ / Dediğinde ziyade hararet artar içimde.

Bir bakışınla nice bahr-i âzam eridi; / Bir tebessümle meğer bir şehri yaktın.

Gücüm yok, herkes kendi derdine düşmüş. / Her nerede olmayı arzu ederse sen de orada ol! / Geceleyin gündüzün ışığını gözlerim hâlâ.

Dostun ağyarın menziline düşersen dostundan kovulursun. Düşmanının menziline düştüğünde ise o zaman ondan kork!

Zahmetli işte kemal var; meşakkatsiz rızkda zarar var.

Ne insanlar vardır ki, yıldızları seyrederler de cisimleri hakkında bir şey demezler.

‘Leylâ’ dedim gerçekten de bir gül idi; çünkü beni bir diken yaraladı.

‘Ârif ol zülfüne, perîşân-ı mecnûndur nazarım.

Yâd esen Leylâ mıdır Mecnûn içün ağlayan?

“Ben Mecnun gibi divane değilim; beni seven Leyla’dan başkasını bilmezdiler.”

Dostun aşkı her an bir sır olur, kalbe nakış olup kanar.

İnsanın gönlü ariflerin hanesidir. Hakikat onda gizlidir.

“Aşk, Mecnun’u kudretli bir aslan eder; onu sürümeye gönderdi mi hiçbir bağı koparamazsın.”

Mecnun’un ‘Leylâ’ dediği yerde, birçok âşığın kalbi karardı. / O sevgiliden başka kimseye meyletmedi.

Korkma, çünkü aşk bize seslenmektedir. / Gökyüzündeki yıldızlar bile bu aşka tanıklık etmiştir.

‘Nereye gidersen git, benimle gel.’ diyen bir ses işitsem eğer…

Bir kıvılcım düşer önce, büyür yavaş yavaş; Bir bakarsın volkan olmuş, yanmışsın arkadaş.

‘Ben ağlamam’ dedim yağmur yağdı. ‘Seni seviyorum’ dedim gözlerin doldu.