İnsanlar neden daima sorunları görmek isterler?

İnsanlar, özür dilemeyi, affetmeyi severler. Bunun nedeni, aciz olduklarını bilmeleridir.

Bir insanın kalbindeki kötülük, karanlık bir ormanda çırpınan bir kuş gibidir.

Herkesin bir günahı vardır.

Kimse yalnız değildir, lakin herkes yalnızdır.

İnsanlar ne kadar çok şey yapmak isterlerken, en çok yapamadıkları şeyi yaparlar.

Bazen savaş, insanın içindeki en karanlık ve en aydınlık yanlarını ortaya çıkarır.

Bir yanıyla âlemde birer nokta, bir yanıyla halk içinde herkes… Kendi noktasının kendi haricinde olan şeyleri hiç görmemek.

Bir kimsenin huyu, ancak onun sözleri ve davranışlarıyla anlaşılır.

Ölüm şüphesiz ki, insanı kendisine çeker; fakat kimse ölmek istemez.

İnsanlar, büyüklerinin işlediği kötülükleri hafife alıp küçümserken, kendi yaptıkları iyilikleri de büyütmektedir.

Her şeyden önce insanın kendi içini keşfetmesi gerekir.

‘Şu dünyada seyahat etmek insanoğlunun doğasına uygun bir iştir.’ dedi. ‘Çünkü insan hep ilerler, geriye dönmez.’

İnsanın yüzüne ve gönlüne ayna tutulduğunda, gerçek kişiliği ortaya çıkar.

Bir insanın ahlâkı, onun yaratılışında gizli olan bir özelliktir.

Ne insanlar vardır ki, yıldızları seyrederler de cisimleri hakkında bir şey demezler.

Gel gör ki işin aslı, herkes kendi gönlünde biten hikâyesini anlatır.

Herkesin bir kusuru vardır, hoş görmek gerekir. Yoksa dünyada kimse yaşayamazdı.

Ey insan! Seni yaratan Tanrı’dan kork, düşman olma. Onu pek iyi tanımazsın, o senin en gizli yerini bilir.

“İnsan dünyaya neden gelmiştir?” diye sorduğumuzda; “Dünya insana ne vermek için var olmuştur?” sorusuna cevap aramalıyız.